W wieży kościoła pierwotnie znajdowały się trzy dzwony – duży, średni i mały. Dzwony pochodziły z roku 1737. Duży dzwon miał średnicę 98 cm. Okło roku 1832 wieża kościelna została uszkodzona i groziła zawaleniem. Uszkodzony został środkowy dzwon. Najsmutniejszy los dla dzwonów kościelnych przyszedł podczas wojny w roku 1917. Duże braki surowców takich jak miedź, mosiądz czy srebro, powodowało przetapianie dzwonów kościelnych, dachów miedzianych, piorunochronów i innych elementów metalowych na potrzeby przemysłu zbrojeniowego. Z wieży kościoła w październiku 1917 roku zostały zdjęte i przetopione dwa dzwony, środkowy i mały. Został tylko jeden dzwon, największy.
W roku 1919 duży dzwon pękł, powstała głęboka rysa. Dzwon wisiał nieużywany do roku 1921. W tym to roku na polecenie konserwatora zabytków dzwon został przekazany na złom.
Pan Alfred Büttner ze Świbnej, w 1922 roku ufundował trzy nowe dzwony dla kościoła w Jabłońcu. Wszystkie trzy dzwony na stronie przedniej miały imię fundatora oraz napis – napomnienie skierowane do wszystkich chrześcijan: „ O kraju, o kraju, słuchaj słów Pana”, po przeciwnej stronie nazwisko producenta Ulrich & Weule i rok 1922. Dzwony te nazwano: Wiara, Nadzieja i Miłość.
Po roku 1945 środkowy dzwon (Nadzieja) zdjęto z wieży kościelnej i przeniesiono do kościoła w Jasieniu.