Relikwie : Jasionna, Kaplica

SIOSTRA ŚW.FAUSTYNA KOWALSKA

Helena Kowalska urodziła się 25 sierpnia 1905 roku w Głogowcu koło Łodzi. Znana jest nam jako święta siostra MARIA FAUSTYNA KOWALSKA. Była trzecim z dziesięciorga dzieci Marianny i Stanisława Kowalskich, rolników ze wsi Glogowiec. W dwa dni póżniej została ochrzczona w parafii św. Kazimierza w Świnicach Warckich. W 1912 Helena po raz pierwszy poczuła powołanie do życia zakonnego. Nie skończyła nawet trzech klas szkoły powszechnej. W 1921 rozpoczęła pracę u zamożnych rodzin w Aleksandrowie Łódzkim, łodzi i Oatrówku. Po roku pracy Helena ujawniła swoich rodziców zamiar wstąpienia do klasztoru.Spotkała się kilkakrotnie ze stanowczą odmową. Helena starała się być posłuszna woli rodziców, jednak w lipcu 1924 opusciła dom rodzinny i udała się do Warszawy, by tam wstąpić do jakiegoś klasztoru. Na miejscu długo szukała zgromadzenia, które mogłoby ją przyjąć. W końcu matka Michaela Moraczewska – przełożona warszawskiego domu Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia wyraziła zgodę, polecając jednak, aby św. Faustyna pracowała jeszcze przez rok i zarobiła pieniądze na skromne wiano. 1 sierpnia 1925 roku Helena rozpoczeła postulat w Zgromadzeniu Matki Bożej Milosierdzia. Jeszcze w tym samym miesiącu chciała opuścić to Zgromadzenie, gdyż wydało jej się ,że ma tam zbyt mało czasu na modlitwę. Pozostała jednak i przez trzynaście lat pełniła obowiązki: kucharki, orgodniczki i furtianki. Najdłużej była w Płocku, poza tym przebywała w Wilnie i Krakowie. PRZYJĘŁA IMIĘ ZAKONNE MARIA FAUSTYNA (wszystkie siostry tego zgromadzenia noszą pierwsze imię Maria, dlatego podaje się najczęściej tylko drugie imię), i odtąd znana była siostra Faustyna. Bogactwo życia wewnętrznego i niezwykłóść doświadczeń duchowych stanowiła problem dla jej spowiedników. Na polecenie jednego z nich, ks.Michała Sopoćki św. Faustyna zaczęła prowadzić szczegółowy „Dzienniczek” ze swoich przeżyć. Opisywała w nim stany mistyczne,jakich doznawała, a przede wszystkim wszystkie wizje i objawienia. Dotyczyły one przede wszystkim namalowania obrazu ”JEZU UFAM TOBIE” (do którego PAN JEZUS miał dać szczegółowe wskazówki), modlitw KORONKI DO MILOSIERDZIA BOŻEGO i nowenny do MIŁOSIERDZIA BOŻEGO, ustanowieniea święta MILOSIERDZIA BOŻEGO.)w pierwszą niedzielę po Wielkanocy) i obietnic z nimi zwiazanych oraz powołania do życia nowego zgromadzenia kontemplacyjnego ma jącego wypraszać miłosierdzie dla świata. Zgromadzenia ostatecznie założył ks.Michał Sopoćko, które figuruje pod nazwą Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego. 2 stycznia 1934 odwiedziła p raz piewszy malarza Eugeniusza Kazimirowskiego który namalował obraz Milosierdzia Bożego według jego wskazówek. Obraz został ukończony w 1034, obecnie znajduje się w kościele Trójcy Świętej w Wilnie. 17 marc 1936 roku Faustyna została przeniesiona z Wilna do domu Zgromadzenia w Walendowie. Siostra Faustyna była slabego zdrowia, a bardzo dużo pracowała. 5 pażdziernika 1938 roku o godz.22.45 umarła, do ostatniej chwili była świadoma. Pochowano Ją w Lagiewnikach (obecnie dzielnica Krakowa). 7 pażdziernika 1938r. - w uroczystość MATKI BOZEJ RÓŻAŃCOWEJ, PATRONKI NASZEJ JASIEŃSKIEJ PARAFII. 18 kwietnia 1993 została beatyfikowana przez Jana Pawła II. 30 KWIETNIA 2000 ROKU KANONIZOWAŁ JĄ RÓWNIEŻ JAN PAWEŁ II. Uroczystości odbyły się w KRAKOWIE I W RZYMIE. I wtedy zostało ustanowione święto MILOSIERDZIA BOŻEGO. Wspomnienie liturgiczne przypada 5 pażdziernika. Św. FAUSTYNA JEST Z NAMI W RELIKWIACH OD 2005 ROKU. JASIONNA STRZEŻE RELIKWIARZA.

Relikwie, Kościół, Jasień, fot.S.G.

KS. BISKUP JÓZEF SEBASTIAN PELCZAR ( 1842-1924 ) założyciel Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego – biskup przemyski.

Józef Sebastian Pelczar urodził się 17 stycznia 1842 roku w podkarpackim miasteczku Korczyna koło Krosna. Dzieciństwo spędził w rodzinnej miejscowości, wzrastając w atmosferze staropolskiej pobożności, którą odznaczali się jego rodzice Wojciech i Mariannaz domu Mięsowicz. Rodzice, widząc nieprzeciętne zdolności syna, po dwoch latach nauki w korczyńskiej szkole ludowej posłali go do Rzeszowa, do szkoły głównej, a następnie do gimnazjum. Już jako gimnazjalista Józef Sebastian podjął decyzję oddania się na służbę Bogu, czemu dał wyraz w swoim pamiętniku: ”IDEAŁY ZIEMSKIE BLEDNIEJĄ, IDEAŁ ŻYCIA WIDZĘ W POŚWIĘCENIU SIĘ, A IDEAŁ POŚWIĘCENIA - W KAPŁAŃSTWIE”. Po ukończeniu szóstej klasy wstąpił do niższego seminarium, zaś w roku 1860 rozpoczął studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu. Na kapłana został wyświęcony 17 lipca 1864 roku. Jako wikariusz pracował w Samborze. Od 1866 do 1868 studiował w RZYMIE na Uniwersytecie Gregoriańskim i Laterańskim. Po powrocie do kraju pracował w seminarium przemyskim jako wykładowca, a następnie przez 22 lata pracował na Uniwersytecie Jagielońskim. Jako profesor i dziekan Wydziału Teologicznego zyskał sobie sławę człowieka światłego, znakomitego organizatora
i przyjaciela młodzieży. Pragnąc realizować wytknięty sobie ideał „kaplana-Polaka”, pracującego zbożnie dla ludu'', nie ogranicza się tylko do pracy naukowej, ale ofiarnie oddawał się pracy cpołecznej i charytatywnej.
Widząć w problemach, jakie niosły współczesne mu czasy, znaki woli Bozej założył w 1894 r w Krakowie Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego, stawiając mu za cel szerzenie Królestwa miłości Serca Jezusowego, stawiając mu za cel szerzenie Królestwa milości Serca Jezusowego. Pragnął , by siostry były znakiem i narzędziem tej Bozej milości wobec dziewcząt , chorych i wszystkich potrzebujących. W 1899 r.został mianowany biskupem pmocniczym, a rok póżniej ordynariuszem diecezji przemyskiej, który dał się poznać jako gorliwy pasterz, zatroskany o dobro powierzonych mu dusz. Hojnie obdarzony przez Boga, nie marnował otrzymanych talentów. Dostrzego każdego człowiek, szczególnie biednego, chorego, potrzebującego. Był czlowiekiem bardzo pracowitym i twórczym. Pozostawił bogatą spuściznę literacką, w skład której wchodzą dzieła teologiczne, historyczne, z dziedziny prawa kanonicznego, podręczniki, modlitewniki, listy pasterskie, mowy i kazania.
2 czerwca 1991 roku został beatyfikowany podczas IV pielgrzymki do Polski w Rzeszowie przez Jana PAWŁA II, a kanonizowany 18 maja 2003 roku.
Wspomnienie liturgiczne Józefa Sebastiana jest obchodzone 19 stycznia.

Relikwie, Kościół, Jabłoniec

Antoni Padewski, doktor Kościoła - Fernando (bo takie imię chrzestne), urodził się około roku 1195 w Lizbonie. Tam też, uczęszczał do szkoły katedralnej. Prawdopodobnie w
pietnastym roku życia wstąpił do kanoników regularnych św Augustyna, których klasztor znajdował się na przedmieściu. W dwa lata póżniej przeniósł sie do klasztoru SANTO CRUZ w Coimbrze, gdzie dopełnił swego, jak na owe czasy solidnego wykształcenia, wgłębiając się zwłaszcza w studium Pisma św. i Ojców. W roku 1220 na wieść o bohaterstwie pierwszych męczenników franciszkańskich, których relikwie przywieziona z Maroka do Caimbry, zapragnął przyłaczyć się do Braci Mniejszych. Przywdziawszy ich habit udał sie do Ulivarez, gdzie osiedlił się przy Kościółku św. ANTONIEGO. Tam właśnie prosił o zmianę imienia. Udał się do Maroka, ale nie zniósłszy klimatu zachorował. Gdy był w drodze powrotnej, okręt gnany burzą zawinął na Sycelię. Pojechał wówczas na kapitułę generalną do Asyżu (1221), skąd zabrał go prowincjał Romanii (środkowe WŁOCHY), Gracjan. Przez jakiś czas przeby wał w pustelni Monte Paolo niedaleko Forli, póki przypadkiem nie dał sie poznać jako utalentowany kaznodzieja. Wysłano go czym prędze do gloszenia Słowa Bożego i zwalczania błędnowierców. W latach 1222-1224 przebywał w pólnocnych Włoszech, następnie sie udał do południowej Francji. W 1227 powrócił do Italii. Od razu objął urząd prowincjała Romanii, który sprawował do r.1230. Najlepiej znanym okresem jego życia jest pobyt w Padwie.(1230). JEST TO CZAS JEGO WIELKIEJ AKTYWNOŚCI KAZNODZIEJSKIEJ. Antoni nie tylko gromadził wokół siebie tłumy, ale doprowadzał do poprawy życia; wydatnie zwalczał lichwę, więzienie dłużników i wyzysk biednych. Starał się także ulżyć losowi ofiar ówczesnych walk (gwelfów i gibelinów) i dlatego jeździł do tyrana Werony, Ezellina III. Z początkiem lata, wyczerpany pracą, usunął się do CANPOSAMPIERO. Zmarł 13 czerwca w klasztorze klarysek z Arcella. Pogrzeb stał się prawdziwą jego apoteoza. W niespełna rok po śmierci (30 maja 1232) Grzegorz IX kanonizowal Go w katedrze w Spoleto. Osnuty licznymi legendami Antoni stał się w wyobrażni swych czcicieli przede wszystkim wielkim cudotwórca. Bracia Mniejsi czczą go jako kaznodzieja i doktora. Dla nich św. ANTONI był pierwszym lektorem teologii, który to urząd mial pelnić z polecenia św. Franciszka z Asyżu. Był znawcą Pisma ŚW. I DOSKONAŁYM MORALISTĄ. WZYWA SIĘ GO JAKO ORĘDOWNIKA W POSZUKIWANIU ZGUBY. Jest patronem narzeczonych i małżeństw. Jego wstawiennictwa szukano przed rozwiązaniem i w niepłodności. W Polsce kult św. ANTONIEGO ZACZĄŁ SIĘ SZERZYĆ OD XVII WIEKU I TRWA DO DZISIAJ. W kalendarzu liturgicznym jest wspominany- 13 czerwca. Jego św. relikwii strzegą i orędownictwo proszą mieszkańcy -JABŁOŃCA.

Relikwie, Kościół, Jasień

ŚW.OJCIEC PIO Z PIETROLCINY (WŁOCHY)

Św. Ojciec Pio urodził się w Pietrolcinie 25 maja 1887 r pobożnej i ubogiej rodzinie. Do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów wstąpił 6 stycznia 1903 roku mając 15 lat życia. Od urodzenia był chorowity. Studia filozoficzno-teologiczne odbył częściowo indywidualnie z powodu dziwnej, niewytłumacalnej choroby, która męczyła go prawie przez całe życie. Bardzo pragnął zostać księdzem, by móc doskonalej służyć Bogu i ludziom. Dnie 10 sierpnia 1910 r.w katedrze w Benevencie otrzymał święcenia kapłańskie. Dnia 28 lipca 1916 . po raz pierwszy przybył do klasztory w San Giovanni Rotondo, gdzie z nielicznymi i krótkimi przerwami pozostał do końca swego ziemskiego życia. ODZNACZAŁ SIĘ DUŻĄ GORLIWOŚCIĄ KAPŁAŃSKĄ, ZWŁASZCZA W SAKRAMENCIE POKUTY I POJEDNANIA, A TAKŻE W UMILOWANIU MODLITWY I POKUTY. W dniu 23 września 1918 roku – podczas modlitwy w chórze zakonnym -został zraniony przez Tajemniczą Postać ukazało się pięć ran na jego ciele  w boku, na dłoniach i na stopach, podobnie jak u Chrystusa po Zmartwychwstaniu, które sprawiały ciągły ból i z których sączyła się krew przez dlugie piećdziesiąt lat. Jego życie było ciągłym wysiłkiem wiary,pobudzanym przez nadzieję z nieba.Ci którzy udawali się do San Giovanni Rotondo, by uczestniczyć we Mszy św sprawowanej przez niego,by prosić o radę lub wyspowiadać się, dostrzegali w nim żywy obraz CHRYSTUSA CIERPIĄCEGO I ZMARTWYCHWSTAŁEGO. Ojciec PIO był czlowiekiem żarliwej modlitwy i cierpienia, w ofiarowanych intencjach zbawienia ludzi, a zwłaszcza nawrócenie grzeszników oraz w intencjach chorych. Przez "DOM ULGI w CIERPIENIU” jaki wybudował w SAN GIOVANNI ROTONDO- Ojciec Pio ukazał światu, że „zwyczajne cuda” Boże dokonują się przez nasze milosierdzie. Uznając zasługi Ojca PIO w dniu 2 maja 1999 roku Ojciec św. JAN PAWEŁ II oglosił Go błogosławionym, ukazując Go wszystkim chrześcijanom jako przykła prawdziwego zjednoczenia z Chrystusem.

ŚWIĘTY OJCIEC PIO, KTÓRY PRZEZ STYGMATY MIAŁ W SWOIM WŁASNYM CIELE GŁĘBOKO I BARDZO WYRAZIŚCIE ODBITE RANY CHRYSTUSA, POWTARZA NAM WCIĄŻ,ŻE TYLKO PRZEZ TE CHRYSTUSOWE RANY CZŁOWIEK MOŻE OSIĄGNĄĆ ZBAWIENIE.

Ojciec Św. JAN PAWEŁ II w dniu 16 czerwca 2002 kanonizował Blogosłaswionego Ojca Pio przy przwie milionowej rzeszy pielgrzymów zebranych na Placu św. PIOTRA i PAWŁA.
WSPOMNIENIE LITURGICZNE ŚWIĘTEGO OJCA PIO JEST 23 WRZEŚNIA

Relikwie, Kościół, Jasień

Jan urodził się 1414r. w Dukli (DIECEZJA PRZEMYSKA) w rodzinie mieszczańskiej. Legenda głosi, że studiował w Krakowie, jednak brak żródeł historycznych, które potwierdzałyby ten fakt. Po studiach wrócił do Dukli, gdzie jako pustelnik w lasach. Do franciszkanów konwentualnych wstąpił prawdo podobnie w Krośnie między 1434 a 1440 r. Miał wtedy ok.20-25 lat. Przed przyjęciem święceń kapłańskich odbył studia u franciszkanów. W zakonie piastował różne stanowiska m.in.kaznodziei. Był światłym kapłanem i teologiem. Kilkakrotnie obierano go na przełożonego klasztoru w Krośnie i Lwowie, był też kustoszem między 1443 a 1461 r. Po zlożeniu tej funkcji powierzono mu urząd kaznodziei we Lwowie. W 1463 r. pod wpływem św. Jana Kapistrana, reformatora franciszkańskiego życia zakonnego, Jan wstąpił do benedyktynów. Ci wysłali go na krótki czas do Poznania. Resztę życia spędził w klasztorze, gdzie piastował różne urzędy. Zarówno jako kaznodzieja, jak i spowiednik odznaczał sie niezwykłą gorliwościa. Mail dar proroctwa. W pełnieniu obowiązków nie przeszkadzała mu nawet utrata wzroku pod koniec życia. NIE STRONIŁ TEŻ OD PRACY FIZYCZNEJ W OGRODZIE I KUCHNI. Zmarł we Lwowie 29 września 1484 r. Jan z Dukli od najmłodszych lat zdradzał predyspozycje do głębokiego życia duchowego. W zakonie brał udział we wszystkich nabożeństwach, wyróżniał się kultem do Matki Najświętszej. Często na modlitwie spędzał całe noce. Zaraz po jego śmierci rozwinął się jego kult. Rosła ilość spisywanych cudów i łask, otrzymanych od Boga za jego pośrednictwem. 2 stycznia 1733 Klemens XII ogłosił błogosławionym. JEGO KANONIZACJI DOKONAŁ JAN PAWEŁ II W CZERWCU 1997 R. W KROŚNIE N/W. W IKONAGRAFII PRZEDSTAWIANY JEST W HABICIE ZAKONNIKA, CZASAMI JAKO NIEWIDOMY. JEGO ATRYBUTEM SĄ PROMIENIE ŚWIATŁA.
Jego relikwie spoczywają w kościele w Dukli, a także w naszej Jasieńskiej świątyni. Ten kolejny wielki dar zawdzięczamy Księdzu Arcybiskupowi Dr JÓZEFOWI MICHALIKOWI z Przemyśla. Pozostajemy wdzięczni i zobowiązani. Wspomnienie św. Jana z Dukli od jego kanonizacji jest obchodzone 8 lipca.

Relikwie, Kościół, Jasień

RELIKWIE – BLOGOSŁAWIONEJ MARII TERESY TAUSCHER OD ŚW.JÓZEFA, KARMEL (1855-1938)

Matka MARIA-TERESA od ŚW.JÓZEFA urodziła się jako ANNA MARIA TAUSCER, w małej wiosce Sądów koło Cybinki. Diecezja Zielonogórsko-Gorzowska. Jej ojciec TRAUGOTT HERMANN TAUSCER był, jak jego poprzednicy od czasów Marcina Lutr, ewangelickim pastorem i doszedł aż do godności superintendenta. Jednak kiedy miała 15 lat obudziło sie pragnienie poznania prawdy z drugiej strony tego, co magła dać jej ewangelicka katecheza. NAPISAŁA „ Nie miałam nikogo kogo mogłabym spytać o radę. Sam Bóg był moim przewodnikiem. Jemu samemu mogłam opowierzać moje pragnienia cnotliwego życia i doskonałości oraz życzenia, aby mu służyć. Bóg, Pismo św, przemówienia członków KATOLICKIEJ PARTII oraz dzieła sztuki w muzeach były żródłami, z których czerpałam i tam moja pragnąća poznania prawdziwej wiary dusza znalazla to, czego szukała. Poznać i wypełnić Bożą wolę -Jemu pokazać swoją miłośc – to były oragnienia wypełniajace moje serce”. W wieku 22 lat czyta Pismo św.i 'Naśladowanie Jezusa Chrystusa'. Broni przed znajomymi dogmatu o nieomylności papieskiej i głęboko wierzy w dziewictwo MATKI BOŻEJ, przy braku jakiegokolwiek kontaktu z katolikami lub literaturą katolicka.W 30 roku życia Bóg powołał ją do swojej śłużby.W r. 1888 wyznała wiarę katolicką, po głębokim studium katechizmu Kościoła Katolickiego, który został jej ofiarowany przez dyrektora szpitala z kliniki w LINDENBURGU. Odrzucona przez ojca, wyrzucona z pracy, ufa jednak Bogu. Mimo wielu prób nie znalazła nowego miejsca pracy, gdyż jej poprzedni dyrektor napisał jej złą opinię. Anna Maria stała się bezdomną i biedna. Na szczęście pomogli jej katolicy znajomi i uzyskała miejsce jako gość w jednym z klasztorów żeńskich, którego siostry prowadziły dom starców. Anna Maria wieczory i noce spędza przed Najświętszym Sakramentem, umacnia się jej wiara , a także pogłębia więż z boskim OBLUBIEŃCEM.Eucharystyczny Jezus byl dla matki MARII TERESY od św.Józefa centrum jej życia i posługiwania. W kolońskiej kaplicy objawił się jej Jezus jako” OBLUBIENIEC JEJ DUSZY”. W osobistym zjednoczeniu z Jezusem eucharystycznym doświadczała najwyższej radości, jaką może odczuwać ludzkie serce, a także pokoju i wielkiej miłości. Milość jest twórcza i po chłania ją bez reszty.Zaczyna gromadzić inne wspólpracowniczki u żródła milości, które się dla niej otwarło. 8 grudnia 1891 roku JEZUS zamieszkał przy Pappelallee. Annna MARIA NAZWAŁA TEN DZIEŃ „NAJBARDZIEJ BŁOGOSŁAWIONYM DNIEM JEJ ŻYCIA”. Do roku 1897 przyłaczylo się do dzieła MATKI MARII TERESY PONAD CZTERDZIEŚCI WSPÓŁPRACOWNICZEK. W wizji z roku 1891 Bog ojawia jej cel zgromadzenia:”Służebniczki Boskiego Serca Jezusa, Będą poświęcać swe życie jako przebłaganie, dla uświęcenia własnego i dla ratowania dusz.” Przez św. TERESĘ od Jezusa dochodzi do poznania KARMELU. Jej wspólnota powinna żyć duchem karmelitańskim, w którym priorytetem będzie modlitwa kontemlacyjna.Spędziła swe całe życie na posłudze ubogim,na modlitwie, pracy i cierpieniu dla ratowania dusz i dla wolności Kościoła.Ukoronowaniem jej pracy i ofiarności było ostateczne uznanie jej zakonu przez papieża Piusa XI w roku 1930. Matka Maria Teresa podróżowała po całej Europie i AMERYCE zakładając domy dziecka, a także domy starców. W OSTATNICH LATACH PRZEWODZIŁA ZAKONOWI Z SITTARD W HOLANDII.,DOKĄD PRZENIESIONO DOM GNERA
LNY W ROKU 1922.ODESZŁA DO PANA 20 WRZEŚNIA 1938 R. Założycielka KARMELITANEK od Boskieg Serca została beatyfikowana 13.05.2006 r.
RELIKWIE BŁOGOSŁAWIONEJ MATKI MARII TERESY SĄ CENNYM DAREM SIÓSTR KARMELITANEK Z SITTARD W HOLANDII. „MATKO DZIĘKUJEMY CI! MATKO IDZIEMY ZA TOBĄ”

Relikwie, Kościół, Jasień

Ojciec RAFAŁ OD ŚW. JÓZEFA KALINOWSKI urodził się 1.09 1835 roku, i na chrzcie otrzymał imię Józef. W Instytucie Szlacheckim Wileńskim pod kierunkiem swojego ojca postąpił w studiach do tego stopnia, że otrzymał najwyższe odznaczenie. Potem studiował przez 2 lata (1851-52) w Szkole Agronomicznej w Hory- Horkach. W latach 1853- 1857 kształcił sie w Akademii inżynierii wojskowej w Petersburgu uzyskując tytuł inżyniera i stopień porucznika. ZARAZ POTEM ZOSTAŁ MIANOWANY ASYSTENTEM MATEMATYKI W TEJŻE AKADEMII. W roku 1859 współpracował w projektowaniu linii kolejowej Kursk- Kijów- Odessa. W roku1863, po wybuchu w Polsce powstania styczniowego przeciw ciemiążcy rosyjskiemu, jako kapitan sztabu pracując w rozbudowie twierdzy w Brześciu nad Bugiem, żwolnił sie z wojska rosyjskiego i przyjął obowiązek Ministra Wojny. Aresztowany dnia 24 marca 1864 roku został skazany na śmierć, którą zamieniona na przymusowe prace na Syberii przez 10 lat. Z przedziwną moca ducha, cierpliwością i milościa dla towarzyszy wygnania potrafił wlać w nich ducha modlitwy, pomagać matrialnie i dobrym słowem budzić nadzieję i pokój. Zwolniony z wygnania w roku 1874, przyjął obowiązek wychowawcy Czcigodnego SŁUGI Bożego Augusta Czartoryskiego ze stałą rezydencją w Paryżu. W pracy wychowawczej wpłynął na formację duchową swojego ucznia tak, że mlody książe August okrył w sobie powołanie kapłańskie i zakonne. W roku 1887 wstąpił do Zgromadzenia Księży Salezjanów, przyjęty przez samego założyciela św.Jana Bosko. Jozef Kalinowski zaś w roku 1877 wstąpił do Zakonu Karmelitów Bosych w Gracu w Austrii i przyjął imię zakonne:brat Rafał od św. Józefa. Po zlożeniu ślubów zakonnych studiowal teologie na Węgrzech a święceniakapłańskie otrzymal w Czernej koło Krakkowa, dnia 15 stycznia 1882 roku. Liczne i odpowiedzialne urzędy, powierzone mu przez przełożonych, pełnil doskonale aż do śmierci. PŁONĄŁ ZAWSZE GORLIWOŚCIĄ APOSTOLSKĄ O \ZBAWIENIE DUSZ I POMAGAŁ KARMELITOM W DRODZE DO DOSKONAŁOŚCI. PRACOWAŁ DLA DZIEŁA ZJEDNOCZENIA KOŚCIOŁÓW I POZOSTAWIŁ TĘ MISJE JAKO TESTAMENT NA PRZYSZŁOŚĆ.\ Wyczerpany trudami i cierpieniami oddał ducha BOGU DNIA 15 LISTOPADA 1907 ROKU, w klasztorze w Wadowicach, który założył i byl wtedy jego przeorem. Zostal pochowany na cmentarzu klasztornym w Czernej. Za życia i po śmierci cieszył się wielka sławą świętości, był czczony przez cały lud i duchowieństwo. Wzrastająca sława cudów dokonanych przez Rafała Kalinowskiego doprowadziło do beatyfikacji w dniu 11 czerca 1983 roku. JAN PAWEŁ II KANONIZACJI DOKONAŁ 17 LISTOPADA 1991 ROKU., I PRZEDSTAWIŁ ŚW RAFAŁA KALINOWSKIEGO JAKO WZÓR ŻYCIA CHRZEŚCIJAŃSKIEGO DLA CALEGO KOŚCIOŁA POWSZECHNEGO I ORĘDOWNIKA MOCNEGO PRZED BOGIEM. WSPOMNIENIE LITURGICZNE ŚWIĘTEGO JEST OBCHODZONE 20 LISTOPADA.
RELIKWI STRZEŻE KOŚCIÓŁ PARAFIALNY W JASIENIU. ZA TEN CENNY DAR DZIĘKUJEMY O.KARMELITOM Z CZERNEJ.

Bł. Krolina Kózkówna

Relikwie - Bł. Krolina Kózkówna, Kościół Jasień

Bł. KAROLINA KÓZKÓWNA - piękne życie, męczeńska śmierć

KAROLINA KÓZKÓWNA bł., urodziła się 2.08 1898 w Wał-Rudzie (diecezja tarnowska), pięć dni później otrzymała chrzest w kościele parafialnym w Radkowie. Pochodziła z wielodzietnej rodziny wiejskiej. Jej rodzice Jan i Maria nie byli zamożni, ale za to niezwykle religijni. Duża wagę przykładali do edukacji i wychowania swych dzieci. 1906 – 12 uczyła się w szkole podstawowej w Wał- Rudzie, a po jej ukończeniu pozostała w domu rodzinnym. Karolina była pilną uczennica, szczególnie chętnie uczęszczała na religię. Dużo czasu spędzała na modlitwie. Odznaczała się też cnotą pracowitości i apostolstwem środowiskowym, m.in. gromadziła rówieśnice na modlitwie i propagowała czytelnictwo religijne. Opiekowała się rodzeństwem, pracowała w gospodarstwie, pomagała chorym sąsiadom. Ta harmonia została przerwana pewnego p[oranka. 18 listopada 1914 roku około godz. 9.00 do domu Kózków wszedł rosyjski żołnierz. Wyprowadził na zewnątrz Karolinę i jej ojca i poprowadził oboje do pobliskiego lasu. Po drodze żołdak zmienił plany i nakazał ojcu wracać do domu. Karolina została sam na sam z uzbrojonym mężczyzną. Bezskutecznie. Po długim pościgu po bagnistym terenie napastnik dogonił Karolinę. Zadął jej sześć ran swoja szablą. Dziewczyna umarła na miejscu. Ciało jej odnaleziona w pobliskim lesie dopiero 4 grudnia. Wieść o męczeńskiej śmierci Karoliny szybko obiegła okolicę. PONIOSŁA ŚMIERĆ W OBRONIE CNOTY CZYSTOŚCI. Spontaniczny kult , jakim wkrótce po śmierci została otoczona, skłonił władze kościelne do wszczęcia 1963 roku procesu beatyfikacyjnego na szczeblu diecezjalnym. 1981 złożona ciało Karolina w kościele parafialnym w ZABAWIE, a 10 czerwca 1987 roku papież Jan Paweł II podczas III pielgrzymki do Polski ogłosił ją w Tarnowie błogosławioną.
Papież JAN PAWEŁ II wówczas powiedział: ”Korolina nie ocaliła życia doczesnego. ZNALAZŁA SMIERRĆ. Oddała to życie , aby zyskać ŻYCIE w CHRYSTUSIE. ...Ta młodziutka córka Kościoła ternowskiego (...) swoim życiem i śmiercią mówi przede wszystkim do młodych. Do chłopców i dziewcząt
(...) Mówi o wielkiej godności ciała kobiety: o godności ludzkiej osoby”.
Obchód liturgiczny bł. Karoliny w randze wspomnienia jest 18 listopada każdego roku. W pięknym relikwiarzu bł. Karolina pozostanie na zawsze w naszym ołtarzu i w naszych sercach. Ufamy, że będzie na nami orędować przed Bogiem, abyśmy wszyscy byli czyści przed obliczem PANA.
18 listopada rozpoczyna się peregrynacja relikwii bł. KAROLINY KÓZKÓWNY w diecezji zielonogórsko- gorzowskiej.

Relikwie Krzyża świętego, w kościele w Jasieniu

Kult krzyża jest związany nierozdzielnie z misterium paschalnym Jezusa Chrystusa oraz czcią dla męki Pańskiej i relikwii krzyża świętego. W liturgii Kościoła krzyż Chrystusa jest czczony w sposób szczególny w Wielki Piątek (adoracja krzyża) i w święto Podwyższenia Krzyża Świętego, a także w Mszach świętych wotywnych, oficjach brewiarzowych i nabożeństwach (np. Droga krzyżowa, Gorzkie Żale, Dni Krzyżowe, różaniec. Drzewo Krzyża Świętego , drzewo ukrzyżowania Jezusa Chrystusa i Jego zbawczej śmierci, krzyż jako najważniejsze narzędzie męki Pańskiej, czczono od IV wieku w postaci – RELIKWII. Kult relikwii drzewa krzyża świętego zapoczątkowany został ich ekspozycją w Jerozolimie 13 i 14 IX 335 przy poświęceniu bazyliki Grobu Chrystusa (Anastasis), a upowszechniał się dzięki obchodom rocznicy tej dedykacji; adoracja relikwii podczas uroczystości przyczyniła się do powstania święta-Podwyższenia Krzyża Świętego, ruchu pielgrzymkowego i prawdopodobnie legendy o znalezieniu drzewa krzyża świętego przez cesarzową Helenę 14.IX.320 r. Według relacji Cyryla Jerozolimskiego z około 348 r drzewo krzyża świętego podzielono na drobne relikwie dla ”całego świata”; o ich czci świadczą inskrypcje w AFRYCE – z Tixter( obecnie w Luwrze) z około 359 roku oraz z bazyliki w Rusguniae). Znaczne partykuły umieszczono w Hagia Sophia w Konstantynopolu i w bazylice S.Croce di Gerusalemme w Rzymie. Relikwiom drzewa krzyża świętego oddawano ten sam kult jak Chrystusowi, co nakazał synod trularski (692), który przyjął kult krzyża jako znak zbawienia, oraz Sobór Nicejski II (782), który polecił oddawać cześć krzyżowi przez przyklękanie i ucałowanie. W Polsce szerzy się kult relikwii drzewa krzyża świętego w Świętym Krzyżu (na Łysej Górze). Dzięki łaskawości Nieba i życzliwości ks. Seniora ADAMA BARANA mamy relikwie krzyża świętego w naszej Jasieńskiej Parafii. Zostały ofiarowane Parafii w Wielki Piątek – 6 kwietnia 2007 r i są własnością Ludu Bożego , który pragnie wielbić Boga i adorować krzyż naszego PANA JEZUSA na którym dokonało się dzieło naszego zbawienia.

Relikwie - Błogosławiona Maria Luiza Merkert

Błogosławiona Maria Luiza Merkert.

Maria Luiza MERKERT urodziła się dnia 21 września 1817 roku w Nysie, na ziemi śląskiej, w głęboko religijnej rodzinie mieszczańskiej. Była drugą córką Karola Antoniego Merkert i Marii Barbary z domu Pfitzner. Całe jej życie, od narodzin poprzez działalność apostolsko-charytatywną, aż do śmierci było związane z Nysą i parafią pod wezwaniem św. Jakuba St. Ap. i św. Agnieszki.
Ojciec zmarł niespełna rok po urodzeniu się Marii. Dzięki troskliwości matki, która wychowywała swe córki w duchu autentycznych wartości chrześcijańskich, Maria od dzieciństwa wzrastała w klimacie wiary. Otrzymała staranne wychowanie i wykształcenie. W domu uczyła się miłości Boga i bliźniego, dostrzegania biednych i dzielenia się z potrzebującymi. Pod wpływem wyjątkowo religijnej atmosfery u Marii dojrzewała gotowość do podejmowania samarytańskiej posługi i kształtowało się jej powołanie zakonne. Podczas nieuleczalnej choroby matki, Maria była dla niej troskliwą pielęgniarką, a po jej śmierci w lipcu 1842 roku poświęciła się chorym i najbardziej potrzebującym, przeznaczając na ten cel swój skromny majątek. Posłuszna Bożemu wezwaniu i radzie spowiednika, odczytują ją jako wolę Bożą , we wrześniu 1842 r. Wraz z rodzoną siostrą i koleżanką z lat szkolnych , Franciszką Werner dołączyła do Klary Wolff, która w Nysie pielęgnowała chorych w ich własnych mieszkaniach.
27 września 1842 roku, pod duchową opieką księdza Franciszka Ksawerego Fischera, rozpoczęły wspólną drogę życia. Głęboko przejęta potrzebami ubogich- mieszkańców Nysy i okolic- gorąco pragnęły z miłości ku Bogu poświęcić czas i siły cierpiącej ludzkości, bez różnicy na wyznanie, narodowość, stan. Po pierwszych miesiącach radosnej służby nastąpiły bolesne doświadczenia które Maria przeżywała w duchu głębokiej wiary, zawierzając wszystko Bożej Opatrzności. W grudniu 1846 roku, na polecanie opiekuna duchowego, rozpoczęła nowicjat w Zgromadzeniu Sióstr Karola Borymeusza w Pradze, pielęgnując chorych w szpitalach tegoż Zgromadzenia w Melnik Podoli i Litomierzycach, a od 27 lutego 1849 roku także w szpitalu w Nysie. Pragnąc pozostać wierną charyzmatowi początkowemu, po ponad trzech latach opuściła nowicjat Sióstr Borymeuszek.
Dnia 19 listopada 1850 roku Maria wraz z Franciszką Werner, po wielu trudnościach i cierpieniach, obierając za patronkę św. Elżbietę Węgierską, wznowiły w rodzinnym mieście ambulatoryjna posługę chorym i opuszczonym.
Bóg błogosławił młodemu Stowarzyszeniu Sióstr św. Elżbiety, dając mu zadziwiający wzrost już za życia Marii Markert. Kilka lat po 1850 roku, siostry przekroczyły granicę śląska, docierając w głąb Niemiec i na tereny województwa poznańskiego oraz do Szwecji.
Matka Maria przyjęła do Zgromadzenia blisko 500 sióstr i założyła 90 placówek zakonnych. Odpowiadając na wyzwania Kościoła i potrzebujących XIX wieku, służyła z godnym podziwu wyrzeczeniem chorym, osobom starszym, opuszczonym i dzieciom. Odważnie i optymizmem realizowała cele i zamierzenia związane z kształtowaniem i umacnianiem struktur nowej wspólnoty zakonnej. Dnia 4 września 1859 roku otrzymała od biskupa wrocławskiego Henryka Forstera zatwierdzenie diecezjalne dla Stowarzyszenia Sióstr św. Elżbiety. W TYM SAMYM ROKU W GRUDNIU ZOSTAŁA WYBRANA PIERWSZĄ PRZEŁOŻONĄ GENERALNĄ ZGROMADZENIA. Dnia 5 maja 1860 roku Maria wraz z 25 siostrami złożyła śluby zakonne. To dzięki jej staraniom w latach 1863-1865 został wybudowany Dom Macierzysty w Nysie, który istnieje do dnia dzisiejszego. Dnia 7 czerwca 1871 roku wyjednała u papieża Piusa IX dekret pochwalny dla Zgromadzenia, które zostało ostatecznie zatwierdzone przez papieża Leona XIII w 1887 roku.
Błogosławiona Maria Luiza Merkert swe życie wewnętrzne ożywiała modlitwą i szczególną pobożnością do Eucharystii, Najświętszego Serca Jezusowego, Matki Bożej, św. Józefa i św. Elżbiety Węgierskiej, którą obrała za Patronkę Zgromadzenia. Wszystko, co zasługiwało na pochwałę, przypisywała Bogu i ludziom, którzy jej pomagali, a za swoje trudy nie żądała wynagrodzenia.
Zmarła 14 listopada 1872 roku w opinii świętości, pozostawiając w wielkiej żałobie córki duchowe, mieszkańców Nysy i okolic, którzy nazywali ją Kochaną Matka wszystkich, Matką ubogich i śląska, Samarytanką. WSZYSCY , KTORZY JĄ W ŻYCIU SPOTKALI, BYLI PRZEKONANI, ŻE TO BYŁ ANIOŁ DOBROCI. Postać Marii Luizy Merkert, mimo upływu lat jest ciągle żywa i aktualna. Przesłanie, jakie pozostawiła, to wołanie o miłość Boga i bliźniego. Podejmowała posługę nawet w najtrudniejszych warunkach, zachęcając swoje córki duchowe, by czyniły podobnie: ”Proszę was, abyście z miłością i cierpliwością pielęgnowały chorych. Jesteśmy bowiem przynaglane , by pokazać, że chcemy wszystkim czynić wiele dobra i wszystkich kochać w Bogu.”
Służyła Mu w ubogich, chorych, najbardziej potrzebujących, zgodnie ze słowani Chrystusa Pana: ”Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”(Mt 25,40).
W latach 1985-1997 w diecezji opolskiej przeprowadzono dochodzenie kanoniczne dotyczące życia i sławy świętości Marii Luizy Merkert. 20 grudnia 2004 roku Ojciec Święty Jan Paweł II potwierdził świętość jej życia poprzez ogłoszenie Dekretu o heroiczności cnót. W 2002 roku, również w diecezji opolskiej, przeprowadzono drugi etap dochodzenia, tzw. Proces o domniemanym cudownym uzdrowieniu za wstawiennictwem Marii MARKERT. Po przedstawieniu Papieżowi ustaleń Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych odnośnie cudownego uzdrowienia, dnia 1 czerwca 2007 roku Ojciec św. BENEDYKT XVI promulgował Dekret o cudzie dokonanym przez Boga za wstawiennictwem Służebnicy Bożej Marii Merkert.
30 września 2007 roku w kościele św. Jakuba Apostoła i św. Agnieszki w NYSIE została beatyfikowana, w obecności licznie zgromadzonego duchowieństwa męskiego i żeńskiego, wiernych z Polski i całego świata.
We Mszy świętej i obrzędzie beatyfikacji uczestniczyli wierni z Jasienia.
Dzięki Matce SAMUELI Werbińskiej, Matce Generalnej Sióst ŚW. ELŻBIETY w RZYMIE otrzymaliśmy relikwie błogosławionej Matki Marii Luizy Merkert, które są darem dla naszej parafii, abyśmy pełniej służyli Bogu w chorych, ubogich, i potrzebujących naszego pochylenia i abyśmy wspierali Zgromadzenia Sióstr Elżbietanek modlitwą, ofiarą i powołaniami z naszej parafii. Pragnę zaznaczyć, że dwie nasze parafianki (s. Józefa Krupa i s. Andrzeja Konował) realizują charyzmat wyznaczony przez błogosławioną Matkę Luizę Merkert.
Ufamy, że na tym nie będzie koniec.

RELIKWIE MATKI MARII LUIZY MERKERT, POWITAMLIŚMY 15.08.2008r.  NA MSZY ŚW. O GODZ.11.00.
SĄ DAREM MATKI SAMUELI WERBIŃSKIEJ - MATKI GENERALNEJ SIÓSTR ŚWIĘTEJ ELŻBIETY W RZYMIE DLA NASZEJ PARAFII