Antoni Padewski, doktor Kościoła - Fernando (bo takie imię chrzestne), urodził się około roku 1195 w Lizbonie. Tam też, uczęszczał do szkoły katedralnej. Prawdopodobnie w
pietnastym roku życia wstąpił do kanoników regularnych św Augustyna, których klasztor znajdował się na przedmieściu. W dwa lata póżniej przeniósł sie do klasztoru SANTO CRUZ w Coimbrze, gdzie dopełnił swego, jak na owe czasy solidnego wykształcenia, wgłębiając się zwłaszcza w studium Pisma św. i Ojców. W roku 1220 na wieść o bohaterstwie pierwszych męczenników franciszkańskich, których relikwie przywieziona z Maroka do Caimbry, zapragnął przyłaczyć się do Braci Mniejszych. Przywdziawszy ich habit udał sie do Ulivarez, gdzie osiedlił się przy Kościółku św. ANTONIEGO. Tam właśnie prosił o zmianę imienia. Udał się do Maroka, ale nie zniósłszy klimatu zachorował. Gdy był w drodze powrotnej, okręt gnany burzą zawinął na Sycelię. Pojechał wówczas na kapitułę generalną do Asyżu (1221), skąd zabrał go prowincjał Romanii (środkowe WŁOCHY), Gracjan. Przez jakiś czas przeby wał w pustelni Monte Paolo niedaleko Forli, póki przypadkiem nie dał sie poznać jako utalentowany kaznodzieja.

Wysłano go czym prędze do gloszenia Słowa Bożego i zwalczania błędnowierców. W latach 1222-1224 przebywał w pólnocnych Włoszech, następnie sie udał do południowej Francji. W 1227 powrócił do Italii. Od razu objął urząd prowincjała Romanii, który sprawował do r.1230. Najlepiej znanym okresem jego życia jest pobyt w Padwie.(1230). JEST TO CZAS JEGO WIELKIEJ AKTYWNOŚCI KAZNODZIEJSKIEJ. Antoni nie tylko gromadził wokół siebie tłumy, ale doprowadzał do poprawy życia; wydatnie zwalczał lichwę, więzienie dłużników i wyzysk biednych. Starał się także ulżyć losowi ofiar ówczesnych walk (gwelfów i gibelinów) i dlatego jeździł do tyrana Werony, Ezellina III. Z początkiem lata, wyczerpany pracą, usunął się do CANPOSAMPIERO. Zmarł 13 czerwca w klasztorze klarysek z Arcella. Pogrzeb stał się prawdziwą jego apoteoza. W niespełna rok po śmierci (30 maja 1232) Grzegorz IX kanonizowal Go w katedrze w Spoleto. Osnuty licznymi legendami Antoni stał się w wyobrażni swych czcicieli przede wszystkim wielkim cudotwórca. Bracia Mniejsi czczą go jako kaznodzieja i doktora. Dla nich św. ANTONI był pierwszym lektorem teologii, który to urząd mial pelnić z polecenia św. Franciszka z Asyżu. Był znawcą Pisma ŚW. I DOSKONAŁYM MORALISTĄ. WZYWA SIĘ GO JAKO ORĘDOWNIKA W POSZUKIWANIU ZGUBY. Jest patronem narzeczonych i małżeństw. Jego wstawiennictwa szukano przed rozwiązaniem i w niepłodności. W Polsce kult św. ANTONIEGO ZACZĄŁ SIĘ SZERZYĆ OD XVII WIEKU I TRWA DO DZISIAJ. W kalendarzu liturgicznym jest wspominany- 13 czerwca. Jego św. relikwii strzegą i orędownictwo proszą mieszkańcy -JABŁOŃCA.